Γανωματής ή γανωτζής ονομάζεται ο τεχνίτης που επικαλύπτει τα χάλκινα σκεύη με κασσίτερο. γανωματής είναι ένα από τα πιο παλιά επαγγέλματα. Τα παλιά χρόνια, τα περισσότερα σκεύη που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι για τις καθημερινές τους δουλειές και ιδιαίτερα στη μαγειρική ήταν χάλκινα ή αλλιώς τα μπακιρένια. Αυτά με τον καιρό και με τη μεγάλη χρήση χαλούσαν και γινόταν επικίνδυνα για δηλητηριάσεις. Έπρεπε λοιπόν να γανωθούν, να περαστεί δηλαδή η επιφάνειά τους για προστασία με ένα ειδικό μέταλλο, το καλάι ή ο κασσίτερος.
Η αγγειοπλαστική είναι μια από τις αρχαιότερες τέχνες που αναπτύχθηκαν στη χώρα μας και ιδιαίτερα στην Κρήτη. Το επάγγελμα του αγγειοπλάστη ασκούνταν κυρίως σε περιοχές, όπου υπήρχε το κατάλληλο χώμα αγγειοπλαστικής και όπου υπήρχε τεχνική αγγειοπλαστική παράδοση. Ιδιαίτερα τα Κρητικά πιθάρια είναι γνωστά από τους Μινωικούς χρόνους.
Οι αγγειοπλάστες κατασκεύαζαν όλα εκείνα τα πήλινα αντικείμενα για την κάλυψη των αναγκών των κατοίκων της υπαίθρου και των πόλεων που απαιτούσε η οικιακή χρήση.
Ως πρώτη ύλη οι αγγειοπλάστες χρησιμοποιούν το «χώμα» δηλαδή όλα τα είδη των αργίλων μεμονωμένα ή σε μείγμα. Απαραίτητα εργαλεία για την κατασκευή των πιθαριών και των λοιπών σκευών είναι ο τροχός, το σφουγγάρι, και το χτένι.
Τα παλιά τα χρόνια που δεν υπήρχαν τα αυτοκίνητα, οι μετακινήσεις ήταν δύσκολες αφού και μια απόσταση μικρή για τα σημερινά δεδομένα, π.χ. για να πάμε από την Ερμούπολη στον Πάγο που είναι 4 χιλιόμετρα, φαινόταν πολύ μεγάλη. Έπρεπε οι άνθρωποι να πάνε με τα πόδια ή με τα γαϊδούρια και τα μουλάρια. Έτσι έχαναν πολύ χρόνο αλλά και κουραζόταν. Σκεφτείτε τώρα τις δυσκολίες που είχαν για να μεταφέρουν τα προϊόντα τους. Γι αυτό υπήρχαν κάποιοι που έκαναν το επάγγελμα του αγωγιάτη. Χρησιμοποιώντας τα μουλάρια ή τα γαϊδούρια τους δεν έκαναν άλλη δουλειά παρά μόνο το καθημερινό δρομολόγιο από το χωριό μας σε άλλα χωριά κουβαλώντας ανθρώπους και εμπορεύματα.
Στα παλαιότερα χρόνια ένα από τα πιο γνωστά επαγγέλματα ήταν ο παγοπώλης.
Μιλάμε για πλανόδιους πωλητές που γύριζαν από γειτονιά σε γειτονιά με τα ξύλινα καρότσια τους
και μοίραζαν παγοκολώνες. Δηλαδή μεγάλα κομμάτια πάγου για τα ψυγεία των ανθρώπων που δεν
λειτουργούσαν με ρεύμα. Το επάγγελμα του παγοπώλη σταμάτησε να υπάρχει, όταν άρχισαν να
χρησιμοποιούνται τα σύγχρονα ψυγεία, δηλαδή τα ψυγεία που λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα και
συντηρούν τα τρόφιμα στην κατάλληλη θερμοκρασία.
Στα παλιότερα χρόνια ο κόσμος περπατούσε σε χωμάτινους δρόμους και τα παπούτσια μπορούσαν να σκονιστούν ή να λασπωθούν εύκολα. Τότε ήταν που ο κόσμος χρειαζόταν έναν λουστραδόρο.
Αυτός ο κύριος κάθονταν σε ένα χαμηλό σκαμνάκι με ένα μικρό κασελάκι μπροστά του που κρέμονταν οι βούρτσες και τα βερνίκια με τα διάφορα χρώματα στην αρχή μιας πλατείας ή μπροστά από ένα καφενείο και περίμενε υπομονετικά. Για να πείσει τους πελάτες γινόταν ταχυδακτυλουργός ή χτύπαγε ρυθμικά το κασελάκι. Ο πελάτης πλησίαζε και άπλωνε πρώτα το δεξί του πόδι πάνω στην ειδική μεταλλική θέση της κασέλας και έπειτα το αριστερό του πόδι, η ''ιεροτελεστία'' του βαψίματος... Τώρα υπάρχουν δρόμοι και πεζοδρόμια, τα παπούτσια δεν λερώνονται και ο κόσμος δεν χρειάζεται πλέον τον λούστρο.
Ένα παλιό επάγγελμα είναι ο καρέκλας. Ήταν ο άνθρωπος που έφτιαχνε ψάθινες καρέκλες. Χρησιμοποιούσε ξύλο από δέντρα και με τη βοήθεια καλαμιών έφτιαχνε τις καρέκλες. Σήμερα φτιάχνονται καρέκλες διαφόρων ειδών όπως: πλαστικές, σιδερένιες και άλλες από υπερσύγχρονα μηχανήματα.
O πλανόδιος μανάβης ήταν ένας αγαπητός μικροπωλητής στα χωριά. Οι πλανόδιοι μανάβηδες πουλούσαν διάφορα αγαθά παρασκευασμένα από τους ίδιους ή από άλλους παραγωγούς. Τα έβαζαν σε μεγάλα κοφίνια. Ο πλανόδιος μανάβης με τη πάροδο των χρόνων άλλαζε σταδιακά και εξελισσόταν. Αρχικά είχε το γαϊδουράκι του αλλά μετά χρησιμοποιούσε άλογο και αργότερα δίτροχο κάρο.Ήταν πολύ αγαπητός γιατί εξυπηρετούσε πολύ κόσμο και το κυριότερο, ιδιαίτερα απομακρυσμένες περιοχές και χωριά. Επίσης είχε μαζί του διάφορα απαραίτητα εργαλεία για τη δουλειά του όπως, η ζυγαριά,οι οκάδες και τα δράμια που αντικαταστάθηκαν με τον καιρό από τα κιλά και τα γραμμάρια.Υπάρχουν ακόμα στην εποχή μας, αλλά είναι πολύ λίγοι.
Σε περιοχές που υπήρχαν πολλές γυναίκες, που πήγαιναν κάθε μερα στην αγορά και κουβαλούσαν πολλά αγαθά χρειάστηκε το επάγγελμα του καλαθοποιού! Από καλάμια, πικρόδαφνες κ.α. οι καλαθοποιοί αποσπούσαν μικρά κομμάτια με το μαχαίρι τους (τερτσέτο) και έφτιαχναν μικρά καλάθια που βοηθούσαν τις νοικοκυρές να μεταφέρουν τα πράγματα που αγόραζαν ως το σπίτι τους!!!
Ο Γαλατάς ήταν επάγγελμα πλανόδιου μικροπωλητή που σήμερα δεν υπάρχει. Μοίραζε το γάλα στα σπίτια με γάιδαρο και αργότερα με ποδήλατο ή δίκυκλες μοτοσικλέτες.
Οι τελευταίοι πλανόδιοι γαλατάδες στη δεκαετία του 1950 περνούσαν από τις γειτονιές και φώναζαν "Γαλατάς" μετέφεραν το γάλα σε μεταλλικά κυλινδρικά δοχεία και το μοίραζαν χύμα σε οκάδες ή δράμια. Στη δεκαετία του 1960 άρχισε η διάθεση του γάλακτος σε γυάλινες φιάλες που διανέμονταν παστεριωμένο γάλα. Το 1970 απαγορεύθηκε προκειμένου να διασφαλιστεί η ποιότητα και η υγειονομική ασφάλεια.
Διαβάσαμε στο βιβλίο της Γλώσσας για το ταξίδι που ξεκίνησε ο Πίκος Απίκος με την αεροσκάφη και αποφασίσαμε να γράψουμε την συνέχεια!!! Δείτε στις παρακάτω εικόνες πως νομίζουμε ότι εξελίχθηκε η ιστορία:
Παλαιότερα η μεταφορά ανθρώπων και προϊόντων γινόταν αποκλείστηκα με τα ζώα. Τα πιο γνωστά μέσα μεταφοράς ήταν τα γαϊδούρια και τα μουλάρια. Τα ζώα αυτά φορούσαν ένα σαμάρι πάνω στο οποίο καθόντουσαν τ’ αφεντικά. Το σαμάρι αυτό το κατασκεύαζε ο σαμαρτζής ή σαμαράς με επεξεργασμένα σανίδια πλατάνου στα οποία σκάλιζε και έδινε σε αυτά ένα σχήμα που ταίριαζε στο σώμα του ζώου. Επίσης εσωτερικά το σαμάρι ήταν από δέρμα ή από μαλί αρνιού. Το επάγγελμα αυτό έχει χαθεί πλέων μια και δεν χρησιμοποιούμε ως μέσα μεταφοράς τα γαϊδούρια και τα μουλάρια. Το μόνο που χρησιμοποιούμε για τ’ άλογα είναι οι σέλες που φτιάχνονται στα εργοστάσια.
Ένα από τα επαγγέλματα του παρελθόντος που έχουν πια εξαφανιστεί είναι και αυτό του ντελάλη, δηλαδή του δημόσιου κήρυκα ή αλλιώς κράχτη ή κήρυκα.
Ο ντελάλης διαλαλούσε τα νέα, τις παραγγελίες που έπαιρνε από τις αρχές ή φώναζε για τα εμπορεύματα που έφερναν οι πραματευτάδες.
Τα παλιά τα χρόνια που οι αρχές είχαν πρόβλημα να επικοινωνήσουν με τους κατοίκους και να τους πουν για κάποια πράγματα ή αποφάσεις που τους αφορούσαν. Η δυνατή φωνή του ντελάλη και κυρίως ο τρόπος που παρουσίαζε συνοπτικά τα νέα ή διαφήμιζε τα προϊόντα, τον καθιστούσε γνωστό στην τοπική κοινωνία. Έβαζε την παλάμη στο στόμα, σαν χωνί, κι έπαιρνε τις γειτονιές φωνάζοντας. Η αμοιβή του ήταν ένα ποτηράκι τσίπουρο ή λίγο κολατσιό.
Τα νεώτερα χρόνια τους πλήρωνε η Κοινότητα ή μια ομάδα κατοίκων. Ο ντελάλης ήταν ο ενημερωτής της πόλης για το τι γινόταν και το τι θα γίνει. Τους έλεγε για τις μεγάλες εκδηλώσεις. Με λίγα λόγια ήταν μια κινητή εφημερίδα.
Τη σημερινή εποχή οι ντελάληδες έχουν αντικατασταθεί από το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και το μεγάφωνο.
Γανωματής (ή γανωτζής ή γανωτής) ονομάζεται ο τεχνίτης που επικαλύπτει τα χάλκινα σκεύη με κασσίτερο. Ο γανωματής είναι ένα από τα πιο παλιά επαγγέλματα. Τα παλιά χρόνια, τα περισσότερα σκεύη που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι για τις καθημερινές τους δουλειές και ιδιαίτερα στη μαγειρική ήταν χάλκινα [μπακιρένια]. Αυτά με τον καιρό και με τη μεγάλη χρήση οξειδώνονταν και γινόταν επικίνδυνα για δηλητηριάσεις. Έπρεπε λοιπόν να γανωθούν, να περαστεί δηλαδή η επιφάνειά τους για προστασία με ένα ειδικό μέταλλο, το καλάι (κασσίτερος). Τώρα δεν υπάρχει αυτό το επάγγελμα γιατί τα σκεύη έχουν αντικατασταθεί με καζάνια από αλουμίνιο.
Πατήστε εδώ για να δείτε τις σκέψεις, τις αντιδράσεις και τα συναισθήματα που προκαλεί ο σχολικός εκφοβισμός. Μπορείτε εσείς να επιλέξετε την συνέχεια και το τέλος της ιστορίας!!!
Όπως μάθαμε στην Ιστορία, ο Ιωάννης Καποδίστριας έκοψε ένα νέο νόμισμα τον "Φοίνικα" προκειμένου να αντικαταστήσει τα τουρκικά νομίσματα, όπως τα γρόσια, που κυκλοφορούσαν μέχρι τότε. Στις παρακάτω εικόνες μπορείτε να τα δείτε:
Όπως μάθαμε στην Ιστορία ο Ιωάννης Καποδίστριας εισήγαγε την καλλιέργεια της πατάτας στην Ελλάδα. Παρακάτω μπορείτε να δείτε μια γελοιογραφία εμπνευσμένη από το γεγονός αυτό.
Πατώντας τις παρακάτω εικόνες μπορείτε να κάνατε μια εικονική περιήγηση (virtual tour) στο εσωτερικό και το εξωτερικό του ναού του Αγίου Σπυρίδωνα που βρίσκεται στην πόλη του Ναυπλίου, έξω από τον οποίο δολοφονήθηκε ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας.
Όπως μάθαμε στην Ιστορία, ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, Ιωάννης Καποδίστριας, δολοφονήθηκε έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο, που ήταν εκείνη την εποχή η πρωτεύουσα της χώρας. Στις παρακάτω εικόνες μπορείτε να δείτε το σημάδι που άφησε στο τοίχο του ναού η σφαίρα που σκότωσε τον κυβερνήτη.
Εμείς οι μαθητές της Έκτης Τάξης του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ερμούπολης, μαζί με τον δάσκαλό μας αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε αυτό το ιστολόγιο ώστε να επικοινωνούμε μεταξύ μας αλλά και με παιδιά από όλη την Ελλάδα. Θα μοιραζόμαστε πράγματα που βρίσκουμε ενδιαφέροντα, έξυπνα, αστεία, χρήσιμα αλλά και πολλές από τις δραστηριότητες που κάνουμε μέσα και έξω από την τάξη μας. Ελπίζουμε να σας αρέσει το ιστολόγιό μας και περιμένουμε τα σχόλια σας, τα οποία θα μας βοηθήσουν να γίνουμε καλύτεροι!!!