Στα παλιότερα χρόνια ο κόσμος περπατούσε σε χωμάτινους δρόμους και τα παπούτσια μπορούσαν να σκονιστούν ή να λασπωθούν εύκολα. Τότε ήταν που ο κόσμος χρειαζόταν έναν λουστραδόρο.
Αυτός ο κύριος κάθονταν σε ένα χαμηλό σκαμνάκι με ένα μικρό κασελάκι μπροστά του που κρέμονταν οι βούρτσες και τα βερνίκια με τα διάφορα χρώματα στην αρχή μιας πλατείας ή μπροστά από ένα καφενείο και περίμενε υπομονετικά. Για να πείσει τους πελάτες γινόταν ταχυδακτυλουργός ή χτύπαγε ρυθμικά το κασελάκι. Ο πελάτης πλησίαζε και άπλωνε πρώτα το δεξί του πόδι πάνω στην ειδική μεταλλική θέση της κασέλας και έπειτα το αριστερό του πόδι, η ''ιεροτελεστία'' του βαψίματος... Τώρα υπάρχουν δρόμοι και πεζοδρόμια, τα παπούτσια δεν λερώνονται και ο κόσμος δεν χρειάζεται πλέον τον λούστρο.
Από Γιώργος Χ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου